London Marathon 2022

Een week na mijn debuut in Berlijn, mocht ik vandaag opnieuw van start tijdens de TCS marathon in London. Samen met een groep van drie streden wij om de laatste podiumplek, achter de favoriet Marcel Hug (SUI) en Daniel Romanchuk (USA). Helaas kwam te kort in de sprint, waardoor ik finishte op plek vijf. Ik ben erg tevreden over deze race en dit was het hoogst haalbare voor mij dit weekend. De ervaringen en leerpunten van London en Berlijn neem ik mee naar de volgende marathon op zondag 6 november in New York! 

Dankzij mijn vierde plaats ik Berlijn, vorige week, mocht ik nu starten op de vierde startplek (één rij achter de grote favoriet Marcel Hug). Ik zat direct op de juiste positie en probeerde, vanaf de start, hard weg te rijden om de versnellingen op te kunnen vangen. Tot mijn verbazing kwamen ze nog redelijk makkelijk en hard over mij heen bij overname van de kop.

Na een aantal kilometer namen Hug en Romanchuk een afstand van onze groep en bleven samen weg. Wij bleven over met een groep van vier, wetende dat er nog één podiumplaats te verdienen was. De strijd in de groep was groot en iedere keer probeerde iemand uit de groep een aanval te plaatsen. David Weir (GB) reed een thuiswedstrijd en stond voor de 23e (!) keer aan de start van deze marathon. Hij ziet de London Marathon als een wedstrijd groter dan de Paralympische Spelen en hij kan het parkoers ondertussen dromen. In Berlijn won hij de sprint van mij, dus met deze ervaring probeerde ik tussentijds mijn tactiek aan te passen en aan te vallen waar mogelijk. Helaas zonder succes. Het was een hele zware race, aangezien ik vaak een gat moest dichten door de ervaren tactieken van de Engelsman en de Japanner. Nummer zes hebben wij kunnen lossen en met drie man bleven we toch bij elkaar. David Weir (GB), Tomoki Suzuki (JPN) en ik waren aan elkaar gewaagd.

Vooraf heb ik het parkoers goed geanalyseerd om zo goed mogelijk voorbereid te zijn op de cruciale momenten in de race. Een aantal bochten voor de finish koos ik ervoor om de vluchtheuvel van links aan te snijden en om zo, in een strakke lijn, naar de finish te kunnen rijden. De bocht was ruimer dan verwacht, waardoor ik een aantal meter miste en niet meer terug kon komen in het wiel van Weir en Suzuki. Ik weet ook dat ik de sprint niet had kunnen winnen van deze mannen, maar het voelde wel als een duur ‘foutje’. Uiteindelijk ben ik gefinisht op plek vijf met een tijd van 1:30:44 en dit was ook het maximaal haalbare voor mij vandaag. De leerpunten en waardevolle ervaring van London neem ik, de komende weken, mee in mijn voorbereiding op de volgende marathon. Op zondag 6 november staat de marathon van New York op de planning. De prikkel van deze wedstrijden geeft mij veel energie en motivatie om mijzelf te blijven ontwikkelen en verbeteren. Ik tel af naar de volgende race. Het belooft een ander soort wedstrijd te worden (ten opzichte van London en Berlijn) door de hoogteverschillen in het parkoers.

N.B. De marathon in London staat ook bekend om de meest rijke ‘wheelchair races’ in de geschiedenis. De organisatie neemt het standpunt in om gelijkheid te creëren in de wereld om zo een maatstaf te vormen voor alle sporten wereldwijd.