HET SEIZOEN VAN 207 MINUTEN EN 48 SECONDEN.

Wat als een druk seizoen gepland bestempeld stond, met zeer mooie evenementen, werd beperkt tot slechts enkele Nationale wedstrijden. Maar positief bekeken, we mochten uiteindelijk toch nog racen! Na een super goede winter met vele uren in Spanje, Zuid-Afrika, de Nederlandse wegen en de door mijn lichaam opgewarmde zolderkamer op de rollerbank keek ik uit naar het wedstrijd seizoen. De officiele wedstrijden werd uiteindelijk een heuze tijdrit competitie tegen mijn broer in de polder van Noord-Holland waar we elkaar wel tot het uiterste konden drijven. Op mijn 29^everjaardag (10 juni) brak ik na een val met de motor een nekwervel waar ik uiteindelijk enorm veel geluk mee gehad heb. Slechts een paar dagen niet op de fiets en ondertussen volledig hersteld. De motor blijft nu in elk geval weer op slot staan tot en met de Paralympics in 2021.

Eén week nadat ik mijn nekkraag af mocht, vertrok ik naar het Italiaanse Livigno voor een hoogtestage. Vier weken perfect kunnen trainen met drie (valide) top triathleten (Joep, Jorik & Tristan).

Dit kamp heeft mij veel goed gedaan, terug het gevoel van topsporter en kunnen groeien richting topvorm! Dit kon ik goed gebruiken want er was namelijk goed nieuws, er stonden weer wat wedstrijden op de planning! Uiteindelijk werden het  vier wedstrijden: NK tijdrijden, NK Wegwedstrijd, NK triathlon en een criterium handbiken. Goed voor bijna 3 uur en 28 minten, dat onderstreept dit bijzondere seizoen. Maar ik heb er van genoten, blij met de vorm die ik kon tonen en ook met een nieuw record wat betreft gemiddelde snelheid in een tijdrit: 46,7 km/h over 17,5 kilometer. De twee laatste geplande wedstrijden in Breda en Almere gingen helaas weer van de kalender en zo kwam seizoen 2020 ten einde.