Ik heb tot mijn 16e een prothese gehad waarbij mijn voet in een spits in de koker stond. In december 2007 is mijn voet geamputeerd, dit was de beste keuze omdat ik steeds meer last kreeg van drukplekken in mijn prothese. Na een lang herstel kon ik gelukkig weer lopen. Dit heeft langer geduurd dan verwacht, omdat we een ander soort prothese uitprobeerden, hiermee lukte het niet om te lopen en na 3 maanden was er een nieuwe prothese gemaakt op de oude manier, toen kon ik weer goed lopen.
Om naar school te kunnen fietsen -wat niet kon op een gangbare fiets- zijn mijn ouders op zoek gegaan naar een andere mogelijkheid. Toen we bij het revalidatie centrum in Amsterdam waren voor mijn prothese, zagen we een handbike rijden. We wisten toen nog niet van het bestaan en na een zoektocht, zijn we bij Double Performance in Gouda terecht gekomen. Daar kwam mijn eerste handbike vandaan, dit was in het jaar 1995. Met deze fiets ging ik naar de basisschool, 2km vanaf huis. Ik werd nog vaak geduwd door mijn vader of moeder omdat het nog erg zwaar was om te fietsen. Een jaar later kreeg ik een andere fiets, die al een stuk makkelijker reed dan de vorige. Doordat mijn armen steeds sterker werden, lukte het steeds beter zelfstandig fietsen. Toen ik in groep zes zat kwam er een heel ander soort handbike. Bij deze fiets zat je veel lager en het trapte een stuk soepeler, een Varna AP short. In 2002 kreeg ik bijna dezelfde handbike alleen dan een nieuwe, omdat de oude te klein was en ook versleten.
In het jaar 2010 heb ik mijn opleiding op de LIS (fijnmechanische techniek) afgerond. Omdat ik vooral de eerste twee jaar van de opleiding erg veel met sport bezig was en dus wat minder met school, moest ik het laatste jaar de keuze maken om de sport even op een tweede plaats te zetten om m`n opleiding te kunnen halen, en dit is dus ook gelukt.
In september 2010 ben ik gaan werken bij Double Performance in Gouda. Hier stond ik in de werkplaats en repareerde ik (sport)rolstoelen en handbikes, om uiteindelijk door te groeien als adviseur en dus (sport)rolstoelen te kunnen aanmeten. Maar dat ging anders. Begin mei 2011 behaalde ik, door een podiumplek op een World Cup wedstrijd, een nominatie voor de Paralympische Spelen in Londen, September 2012. Daarmee haalde ik een A-status van de NOC*NSF en dat betekend dat je een minimum inkomen krijgt van de Nederlandse sportkoepel NOC*NSF. Na een moeilijk afweging, ik had het enorm naar m`n zin op het werk maar ik wilde ook (nog) verder met de sport, besloot ik in goed overleg met mijn werkgevers Kees van Breukelen en René Koster te stoppen met werken.
Zo kon ik 100% voor de sport gaan en alles uit mezelf halen. In mei 2012 zette ik mijn nominatie voor de paralympische spelen om in een kwalificatie door tweede te worden tijdens de wegwedstrijd in Rome, Italië. Na dit resultaat was ik zeker van deelname op het grootste sportevenement van de wereld. In Londen behaalde ik als beste resultaat een 4e plaats in de wegrit, een voor mij persoonlijk zeer teleurstellend resultaat. Na een periode van een aantal maanden merkte ik aan mezelf dat ik er niet beter van werd om alleen maar te sporten. Tijd voor het sociale leven maakte ik eigenlijk niet en daardoor leefde ik echt in een tunnel. Ik mocht weer terug komen bij Double Performance, parttime om sport en werk zo goed mogelijk te combineren.
Eind 2013 uiteindelijk dan wederom besloten om mij, nu definitief, volledig te focussen op de topsport. Essentiël om de stap van top tien naar top drie te maken in mijn ogen. Ondertussen had ik ook voldoende dingen naast mijn eigen sport doordat ik steeds iets bekender werd in de sportwereld werd. Steeds vaker werd ik gevraagd voor presentaties, interviews op ambassadeurschappen. Heel erg bijzonder en ook erg goed voor een juiste balans. Zo zet ik mij als ambassadeur in voor ‘Move Forward’, de Dopingautoriteit (100% Dope Free & BeProud campagnes) en Fonds gehandicaptensport.
Ook ging de ontwikkeling op sportief niveau door. In 2013 kwam ik eigenlijk per toeval in aanraking met triathlon. In 2009 deed ik stond ik voor de lol als eens aan de start van de plaatselijke triathlon in Aalsmeer. Na de Paralympics in Londen (2012) werd er bekend gemaakt dat tijdens de volgende Spelen in Rio de Janeiro (2016), triathlon op het Paralymische programma komt. Zelf roep ik altijd dat je maar één ding echt goed kunt doen. Echter door mijn zwem- en fietsverleden, ben ik wel gemaakt voor deze sport en vind ik het ook nog eens enorm gaaf. De eerste paratriathlon wedstrijden gingen zeer goed waardoor de droom ontstond om mijn voor beide sporten te kwalificeren voor Rio de Janeiro. Dit lukte; 2016 werd een bijzonder jaar. Ik plaatste mij als enige Nederlandse voor twee verschillende sporten, handbiken én triathlon. Ik won in voorbereiding op Rio onder andere een belangrijke World Cup (tijdrit) in Oostende, werd Wereld Kampioen triathlon en won tijdens mijn tweede Paralympische Spelen een GOUDEN medaille (triathlon) en een bronzen bij het handbiken. Hiermee was ik de enige mannelijke atleet die een twee medailles won in twee verschillende sporten.
Seizoen 2017 overtreft alle afgelopen jaren. Mijn debuut in de Ironman triathlon (Luxemburg en Hawaï), waarbij ik een parcoursrecords neerzette en als eerste Paralympische atleet in de top 30 overall (26e) finishte in Werelds beroemdste Ironman op Hawaï. Ook haalde ik mijn allereerste Wereldtitel in het handbiken, direct ook in zowel de tijdrit als de wegwedstrijd. Om het compleet te maken werd ik Wereld en Europees kampioen triathlon (sprint) en pakte ik het Wereldrecord op de handbikemarathon (42,195km in 58m39s). Aan het einde van het seizoen werd ik uitgeroepen tot Paralympische atleet van 2017, kreeg ik een nominatie voor een Laureus Award en werd ik sportman bij de Nederlandse triathlonbond. Een jaar om nooit te vergeten!
Momenteel staat alles in het teken van de Paralympische spelen in Tokio, Japan. Dit gaan in september 2020 gehouden worden. Mijn persoonlijke resultaten doelen zijn om het beter te doen dan in Rio de Janeiro. Dit betekend eerst mij kwalificeren voor het handbiken én de triathlon en om daar het uniekte te behalen: twee gouden medailles in twee verschillende sporten.
Dit alles is absoluut mede te danken aan mijn ouders, verschillende belangrijke mensen om mij heen waaronder mijn begeleidingsteam en de sponsors. Met mijn motto ‘alles of alles’, een goed plan en maximale inzet streef ik altijd tot het hoogst haalbare. Mooi om zo te kunnen leven!
