In het jaar 2010 heb ik mijn opleiding op de LIS (fijnmechanische techniek) afgerond. Omdat ik vooral de eerste twee jaar van de opleiding erg veel met sport bezig was en dus wat minder met school, moest ik het laatste jaar de keuze maken om de sport even op een tweede plaats te zetten om m`n opleiding te kunnen halen, en dit is dus ook gelukt.

In september 2010 ben ik gaan werken bij Double Performance in Gouda. Hier stond ik in de werkplaats en repareerde ik (sport)rolstoelen en handbikes, om uiteindelijk door te groeien als adviseur en dus (sport)rolstoelen te kunnen aanmeten. Maar dat ging anders. Begin mei 2011 behaalde ik, door een podiumplek op een World Cup wedstrijd, een nominatie voor de Paralympische Spelen in Londen, September 2012. Daarmee haalde ik een A-status van de NOC*NSF en dat betekend dat je een minimum inkomen krijgt van de Nederlandse sportkoepel NOC*NSF. Na een moeilijk afweging, ik had het enorm naar m`n zin op het werk maar ik wilde ook (nog) verder met de sport, besloot ik in goed overleg met mijn werkgevers Kees van Breukelen en René Koster te stoppen met werken.

Zo kon ik 100% voor de sport gaan en alles uit mezelf halen. In mei 2012 zette ik mijn nominatie voor de paralympische spelen om in een kwalificatie door tweede te worden tijdens de wegwedstrijd in Rome, Italië. Na dit resultaat was ik zeker van deelname op het grootste sportevenement van de wereld. In Londen behaalde ik als beste resultaat een 4e plaats in de wegrit, een voor mij persoonlijk zeer teleurstellend resultaat. Na een periode van een aantal maanden merkte ik aan mezelf dat ik er niet beter van werd om alleen maar te sporten. Tijd voor het sociale leven maakte ik eigenlijk niet en daardoor leefde ik echt in een tunnel. Ik mocht weer terug komen bij Double Performance, parttime om sport en werk zo goed mogelijk te combineren.

Eind 2013 uiteindelijk dan wederom besloten om mij, nu definitief, volledig te focussen op de topsport. Essentiël om de stap van top tien naar top drie te maken in mijn ogen. Ondertussen had ik ook voldoende dingen naast mijn eigen sport doordat ik steeds iets bekender werd in de sportwereld werd. Steeds vaker werd ik gevraagd voor presentaties, interviews op ambassadeurschappen. Heel erg bijzonder en ook erg goed voor een juiste balans. Zo zet ik mij als ambassadeur in voor ‘Move Forward’, de Dopingautoriteit (100% Dope Free & BeProud campagnes) en Fonds gehandicaptensport.

Ook ging de ontwikkeling op sportief niveau door. In 2013 kwam ik eigenlijk per toeval in aanraking met triathlon. In 2009 deed ik stond ik voor de lol als eens aan de start van de plaatselijke triathlon in Aalsmeer. Na de Paralympics in Londen (2012) werd er bekend gemaakt dat tijdens de volgende Spelen in Rio de Janeiro (2016), triathlon op het Paralymische programma komt. Zelf roep ik altijd dat je maar één ding echt goed kunt doen. Echter door mijn zwem- en fietsverleden, ben ik wel gemaakt voor deze sport en vind ik het ook nog eens enorm gaaf. De eerste paratriathlon wedstrijden gingen zeer goed waardoor de droom ontstond om mijn voor beide sporten te kwalificeren voor Rio de Janeiro. Dit lukte; 2016 werd een bijzonder jaar. Ik plaatste mij als enige Nederlandse voor twee verschillende sporten, handbiken én triathlon. Ik won in voorbereiding op Rio onder andere een belangrijke World Cup (tijdrit) in Oostende, werd Wereld Kampioen triathlon en won tijdens mijn tweede Paralympische Spelen een GOUDEN medaille (triathlon) en een bronzen bij het handbiken. Hiermee was ik de enige mannelijke atleet die een twee medailles won in twee verschillende sporten.

Seizoen 2017 overtrof alle voorafgaande jaren. Mijn debuut in de Ironman triathlon (Luxemburg en Hawaï), waarbij ik een parcoursrecords neerzette en als eerste Paralympische atleet in de top 30 overall (26e) finishte in Werelds beroemdste Ironman op Hawaï. Ook haalde ik mijn allereerste Wereldtitel in het handbiken, direct ook in zowel de tijdrit als de wegwedstrijd. Om het compleet te maken werd ik Wereld en Europees kampioen triathlon (sprint) en pakte ik het Wereldrecord op de handbikemarathon (42,195km in 58m39s). Aan het einde van het seizoen werd ik uitgeroepen tot Paralympische atleet van 2017, kreeg ik een nominatie voor een Laureus Award en werd ik sportman bij de Nederlandse triathlonbond. Een jaar om nooit te vergeten!

Hierop volgde mooie jaren met als hoogtepunten de Paralympische Spelen in Tokyo (2021) en Parijs (2024) waar ik beide keren drie keer goud behaalde (Triathlon, handbike tijdrit en de handbike wegwedstrijd). In Parijs sloot ik af met een unieke derde sport: de klassieke marathon in de racerolstoel, dit betekende drie verschillende sporten op één Paralympische Spelen. Hierin dus drie keer goud en een negende plaats in de marathon. 

Dit alles is absoluut mede te danken aan mijn opvoeding, verschillende belangrijke mensen om mij heen waaronder mijn begeleidingsteam en de sponsors. Met mijn motto ‘alles of alles’, een goed plan en maximale inzet streef ik altijd tot het hoogst haalbare. Mooi om zo te kunnen leven! Dromen, durven, doen!