Abbott World Major Marathon – Zondag 8 oktober 2023- Chicago (USA)

De marathon van Chicago. Eén van de Abbott World Marathon Majors. Eén van de grootste wereldwijd. Eén marathon waar een wereldrecord is gelopen én maar liefst vier (!) parkoerrecords zijn verbroken. Een geweldige organisatie met 40.000 man aan de start.

Op donderdag 5 oktober reisde ik af naar Chicago. De zomerperiode stond, voor wat betreft de marathons, vooral in het teken van het ontwikkelen van mijn nieuwe racerolstoel (wheeler) van Wolturnus. Precies 1,5 week voor de marathon was mijn stoel gereed. Ik had daarvoor wel test gereden, maar nog geen wedstrijd. Chicago werd hét ideale testmoment. Met een nieuw aerodynamisch frame, een nieuw rood snelpak en ‘nieuwe’ 😉 armen, was ik er meer dan klaar voor! De stoel gaf vertrouwen in mijn laatste trainingen en het voelde goed en snel.

Ook Siffan was aanwezig voor haar marathon in Chicago. Robbert de Rijk maakte, vanuit de NOS, een aantal mooie items voor ons. Ik leg, voorafgaand aan de race, het verschil uit tussen het wheelen en handbiken. Meer hierover vind je via deze link.

Zondag 8 oktober 7:20u. De heat of the moment en klaar voor de start! Na het Amerikaanse Volkslied was het tijd om te gaan. Ik verwachtte een startschot, maar dit werd een beweging met een vlag. Dat maakte dat ik het ‘startschot’ voor een halve seconde miste.

Het doel van de race was om achter, de tot op heden onverslaanbare, Marcel Hug te blijven zitten. Ik was niet de enige met dat idee, dus het werd onmogelijk om deze positie in de beginfase in te nemen. Ik koos ervoor om de kop positie in te nemen, nadat ik mijn halve seconde achterstand goed wilde maken.

De eerste brug kwam ik het vooruitzicht. Een brug met gaten en scherpe materialen (dacht ik), dus ik nam deze keer het zekere voor het onzekere en koos om over het tapijt te rijden. Marcel koos voor het midden van de brug en daarmee dus het scherpe deel, dacht ik… Het voelde, op dat moment, alsof ik stilstond. Binnen ‘no time’ kwam Marcel Hug van achter (over de brug) en met alles wat ik had, probeerde ik de sprint in te zetten naar zijn wiel. Ik was zo afgeremd door het tapijt, waardoor het onmogelijk leek om naar zijn wiel toe te rijden. De afstand tussen mij en Marcel werd daarna meer en meer… Hoe kon dit gebeuren?! Ik baalde en zocht bij mezelf waar het mis gegaan was.

Change of plans. Met alle inhoud die ik had, probeerde ik alsnog naar hem toe te rijden en daarmee een andere topatleet Romanchuk (en de anderen) uit mijn wiel te rijden. Dat was gelukt, maar het gat met Marcel kreeg ik simpelweg niet dicht…

Tot ongeveer over de helft van de marathon bleef ik op zo’n 6 seconden voorsprong zitten van de Amerikaan Romanchuk (hij reed op plek 3). Tot mijn verbazing reed hij het gat naar mij dicht en waren we opeens weer met een groep van vier. Dit mocht niet gebeuren. Het gat met Marcel dichten was niet gelukt, maar van deze mannen moest ik afstand nemen voor een kans op een podiumplek.

Gelukkig kon ik vrij snel weer bij de anderen wegrijden, maar Romanchuk bleef netjes in mijn wiel. Zijn sprint was beter, dus ik probeerde het hem extra lastig te maken in de bochten. Dat was meer mijn specialiteit.

De laatste wegovergang was in het zicht. Daarna nog een bocht naar links en een paar honderd meter tot de finish. Bochten… mijn specialiteit! Romanchuk nog altijd in mijn wiel en hij zette de sprint al erg vroeg in. Daarmee had hij een klein gaatje om zijn bocht te nemen en naar de finish te rijden. Leeg… Plek 3 op zes seconden van de Amerikaan… het hoogst haalbare voor vandaag.

Ondertussen was Marcel Hug al 8 (!) minuten binnen met een nieuw parkoersrecord. Onmenselijk en zó hard. Ik had mee moeten en kunnen zitten… Thuis ga ik weer achter de tekentafel zitten, want dit moet en zal anders kunnen. Zeker met mijn nieuwe stoel! De leerschool van Chicago neem ik mee naar de laatste marathon van het seizoen in New York, volgende maand in november. Kom maar op!

– Jetze