Mijn fietscomputer piept vijf keer , dit kan twee dingen betekenen: Het begin van de interval of het eindsignaal. Gezien het brandende gevoel in mijn schouders, armen en de rest van mijn lichaam was dit gelukkig het eindsignaal. Druk eraf, herstellen en op naar de volgende. Deze pijn is lastig in te denken als je geen (top)sporter bent, toch kan deze pijn enorm mooi zijn. Want deze pijn zoek ik op om beter te worden, sterker te worden en meer wedstrijden te winnen. Maar laat dit laatste nu net voorlopig even niet meer het geval zijn. 

Het was een super goede winter. Eerst een trainingsstage in Spanje met de KNWU paracycling selectie. Vervolgens een maandje thuis met alle benodigde faciliteiten om mij heen om werderom de koffers te pakken. Op naar een nieuwe locatie met een nieuwe ‘team’. Onder leiding van Louis Delahaye sloot ik aan bij de Olympische triathlon selectie voor een hoogte stage in Namibië. Een gave trainingskamp met een hoog niveau, een zeer goede periode om weer een stapje sterker te worden! Helaas kwam kort erna al de eerste onzekerheid, mijn eerste wedstrijd van het seizoen werd gecanceld vanwege het Corona virus.  Begin maart vertrok ik nog wel met een goede collega/vriend naar Girona voor de laatste stage van het voorjaar, maar dit hebben we na 4 dagen af moeten breken. Halsoverkop de Toyota weer volgeladen met het materiaal en in terug gereden naar Nederland. Buiten trainen was niet meer toegestaan in Spanje en dus had het geen meerwaarde meer om daar te zijn. Niet heel veel later was het duidelijk dat er een flinke streep door seizoen 2020 ging, geen WK’s, geen Paralympische Spelen. Geen #2020focus meer.

Waarom doe ik dit eigenlijk? 
“omdat ik alles wil doen om drie keer goud te behalen op de Paralympische Spelen van Tokyo,  mijn #2020focus, mijn ‘Start your impossible”! 

Wat is ‘dit’? 
“Elke dag een betere versie van mijzelf maken. Dit houdt in heel hard en slim trainen, materiaal perfect hebben, het perfecte plan uitstippelen en afwerken. Alle randzaken die hier niet aan bijdragen los laten zodat alle energie gebruikt kan worden om het doel te behalen.”

“Maar dit is toch wel iets veranderd”.

Het aller belangrijkste nu om zelf samen met je omgeving gezond te blijven. In heel veel dingen betkend dit eigenlijk dat mijn leven niet enorm veranderd is, behalve dat het doel, de wedstrijden, er voorlopig niet meer is. Tokyo 2020 is Tokyo 2021 geworden en het is nog onzeker of er dit jaar wedstrijden zijn.  Blij dat ik ook echt kan genieten van het rijden op mijn handbike, zowel online op Zwift als buiten met verkennen van nieuwe routes. 

Aangezien ik wel heel graag een doel wil hebben, is het aanpassen en de plannen opnieuw maken. Ik vind het wel echt mooi om te zien hoeveel mensen en daarmee ook bedrijven in staat zijn dit te doen. Tuurlijk, ook ik had er even flink te balen in maar de nieuwe mogelijkheden die er gekomen zijn is dan de nieuwe uitdaging om deze te pakken. Om toch de wedstrijdprikkel nog te hebben werk ik samen met mijn broer de ‘Corona Tijdrit Competitie’ af. Eens in de twee weken werken wij vroeg in de ochtend een vast parkoers af. Mijn broer start 30 seconden achter mij. Hij wil mij in halen, ik doe er alles aan dat dit niet gebeurd. Heerlijk om zelfs een dag ervoor hier al helemaal mee bezig te zijn alsof het gewoon een World Cup wedstrijd is. Ik wil mij daarnaast verbeteren in het tijdrijden, nog beter pacen en het gemiddelde vermogen en daarmee snelheid, verder opschroeven. Handbiken en trainen in het algemeen, blijft genieten!

Verder hou ik mij bezig met het helpen van sponsoren en mensen die dicht bij mij staan. Ook kijken we voorzichting al met mijn begeleidingsteam naar het traject richting de Paralymische Spelen van 2021 ondanks veel onzekerheden. Maar de basis veranderd nooit: Richt je op de zaken waar je grip op hebt/ kunt hebben en dan zijn er veel mogelijkheden! 

Voor nu, sterkte in deze gekke tijd en kijk vooral naar de mogelijkheden in plaats van het blijven hangen in de onmogelijkheden!