Door een val met mijn crossmotor tijdens de rustperiode, begon mijn seizoen met een valse start. Een breukje in de pols, scaphoid fractuur. Maximaal herstel was belangrijk en dus kon ik pas begin januari de trainigen weer echt oppaken. De blessure is overigens gelukkig 100% genezen, blij met het snelle en goede herstel! Voordeel van dit was misschien wel dat ik gemotiveerder dan ooit was om alsnog in goede vorm te komen voor het wedstrijd seizoen. Veel uren maken, krachttraining, testen en nog veel meer zorgde voor een snelle vooruitgang van de conditie en vorm. Ondanks deze periode lukte het ook nog om diverse clinics en trainingen te verzorgen voor nieuwe handbikers, ook super leuk om te doen. Twee weken op trainingskamp met de Nationale triathlon selectie in de maand maart zorgde voor weer een beetje extra vermogen, wat nodig was om terug op topniveau te komen. Mijn eerste wedstrijd van 2018 was in het Franse Rosenau op 31 maart. Dit was zeker niet mijn sterkste. Donderdag nacht vloog ik  terug naar Amsterdam, vrijdag met de auto naar Frankrijk en nogal wat vermoeidheid van het trainingskamp in mijn lichaam. Maar door slim te rijden toch nog de wedstrijd op zaterdag kunnen winnen tegen een zeer sterke Jonas van der Steene, die helaas verder niet meer in actie kwam door fysieke ongemakken. Via goede wedstrijden in onder andere Hannover, Oostende, Yokohama,  Well en Iseo werden meerdere overwinningen aan elkaar geregen. Naast dat ik werderom de sterkste in het veld te zijn, was ik ook enorm blij met mijn persoonlijke progressie. Ondanks de valse start kwam er meer vermogen uit het lichaam dan in 2017. Na de World Cup triathlon wedstrijd in het Italiaanse Iseo, verbleef ik ruim vijf weken in Italië. Niet op hoogtestage dit jaar, maar gewoon op ‘laagte’ in Italië tussen Milaan en Venetië. Het oorspronkelijk idee om langere tijd in Australië te gaan trainen en reizen, veranderde in een mooi periode in Italië. Prioriteit was om in absolute topvorm te komen voor het WK handbiken, begin augustus in het Italiaanse Maniago. Daarnaast veel plekke bezocht, iedere dag op een andere weg getraind en genoten van het mooi land en leven als topsporter.

Heel veel bijzondere momenten in 2018, maar de meest bijzondere was wel op zaterdag 28 juli. Een heerlijk brandende zon, ruim dertig graden op een parkeerplaats bij het kleine treinstation in Maniago. De trein kwam aan en daar waren ze; papa en mama met het vliegtuig en de trein afgereisd naar Italië voor een mini vakantie en om mij te moedingen tijdens de Wereldkampioenschappen handbiken. Ja, ik vind het altijd bijzonder als mensen meereizen om een atleet de supporten. Maar in dit geval extra.

Maandag 3 september 2015, ook een dag welke ik nooit zal vergeten. Mijn oom Bert vertelde mij, een dag na het WK handbiken in Zwitserland, dat mama beenmergkanker had. Het zag er helemaal niet goed uit. Een periode van vele mooie momenten maar ook hele zware momenten volgde. Nu, drie jaar later, was ze er nog altijd, sterk en doorzettend als altijd. Maar het ging niet goed. Niet kort voordat ik ze ophaalde van het station, werd ik gebeld. 12 juli 2018, ik  reed net 10 kilometer berop tijdens een lange duurrit, op een prachitge berg de Monte Grappa. Zelfdzaam dat ik het geluid van mijn telefoon aan had staan maar nu expres: nieuws vanuit het ziekenhuis. Slecht nieuws vanuit het ziekenhuis. De zoveelste behandeling sloeg niet meer aan en eigenlijk was er niks meer over. Geen enkele behandeling was krachtig genoeg om de kanker echt te remmen. Tranen vielen over mijn wangen. Daar stond ik dan, midden in een bergachtig gebied van Italië. Waarom zij? Waarom mijn moeder? Die altijd zo gezond leefde. Ik stapte weer op m’n handbike, haalde bergop al snel een groepje wielrenners in. Maar het vermogen wat ik trapte, zorgde ervoor dat ik ontplofte. De woede maakte plaats voor verdriet en het zou nog heel lang voor ik op de top kwam. Het doel om een mooie foto van het uitzicht naar haar te sturen op de top mislukte, het was zo mistig dat ik nog net mijn eigen voorwiel zag.

De week in Maniago was heel erg mooi en bijzonder. Ze genoten met de gehuurde fietsen, samen ook met mijn oom Bert en tante Marianne.  Ik reed een zeer sterk WK en verdigde beide titels met overmacht, onder geweldige aanmoedigen van mama, papa, Bert, Marianne,  mijn broer met zijn vriendin, Walter met zijn familie, Mike van der Laarse met zijn vrouw en nog veel meer. Kort na mijn laatste wedstrijd vlogen ze terug naar Nederland en maandag moest mama zich weer melden in het ziekenhuis voor een ‘oude behandelingen’ welke nogmaals geprobeerd ging worden. Ondanks dat ze zich ongelofelijk sterk hield, zag je dat het lichaam echt op begon te raken. Ik hoop nooit als de ziekte kanker als tegenstander, want hier is simpelweg niet van te winnen. Een loterij, gelukt bepaald of je wint of verliest.

Mijn seizoen zat er nog niet op. In september reisde ik nog af naar Australië voor het WK triathlon. Ik moet toegeven, met flink wat tegenzin. Met ontwetendheid wat er thuis zou gebeuren en met de wetenschap dat ik ook niet binnen een paar uurtjes thuis kon zijn. Maar als ik iemand zou teleurstellen om niet te gaan, was dit mijn moeder. En dus ging ik. Als het er toe deed, was ik nog in staat om mentaal en fysiek te presteren. Geen vlekkeloze race, maar ik won mijn derde Wereldtitel triathlon met overmacht. De dag dat ik naar huis vloog kreeg mijn moeder het definitieve nieuws. De behandeling sloeg wederom niet aan en nu was het echt op. Geen behandelingen meer tegen de kanker. Niet duidelijk hoelang het lichaam het zou volhouden, maar het zag er niet goed uit. Mama ging hard achteruit. Details ga ik verder niet delen omdat ik mij wil vasthouden aan de vele enorm mooie herinneringen. Zondag 30 september kreeg mama definitief rust. Veel te vroeg, oneerlijk en een verschrikkelijk gemis. Maar het was op. Ook hier weer denkend aan het positieve, nooit opgevende moeder en de nog veel intensere en sterkere band met mijn vader, broer en zussen. De kracht en verbinding die mama ons gaf, kwam deze periode meer dan ooit van pas.

Mama, ik mis je verschrikkelijk. Maar ik zal iedere presentatie die ik geef, de mensen blijven vertellen hoe belangrijk de opvoeding van jou en papa is geweest waardoor ik nu ben wie ik ben.
Binnenkort vertel ik jullie wat mijn plannen voor de toekomst, met altijd mijn moeder in mijn hoofd: ‘Wat is het toch bijzonder wat je allemaal kunt doen’, en ja, dit is ook zeker zo en ben ik enorm dankbaar voor!
Jetze.